Η πρώτη αίσθηση που είχα παρακολουθώντας "Το αντίθετο της Άρνησης" του Γιάννη Πρωτονοτάριου, ήταν ότι παρακολουθούσα ένα ΥΠΕΡΗΧΟΓΡΑΦΗΜΑ.

Ότι ήμουν ο απρόσκλητος θεατής των όσων συνέβαιναν μέσα στην κοιλιά μιας εγκύου.

Το "έμβρυο" έπλεε μες στο αμνιακό υγρό, παλεύοντας για την επιβίωσή του, κατατρώγοντας το αντίθετο της επιθυμίας του, για να πετύχει ακριβώς να ικανοποιήσει αυτή του την επιθυμία.

Καθώς περνούσε η ώρα, συνειδητοποιούσα ότι τελικά αυτό που ήθελε ο πεινασμένος ξενιστής ήταν η αρχέγονη επιδίωξη του ανθρώπινου όντος: η διαιώνιση του είδους του, όχι μόνο μέσα από την ερωτική του επαφή, αλλά και, γενικότερα, μέσα από την αλληλόδρασή του με τα πράγματα γύρω του.

Κατ' αυτήν την έννοια, η ταινία θα μπορούσε ακόμη να είναι και ένα ερωτικό θρίλερ, με πρωταγωνιστή το άλιεν από τα βάθη του ωκεανού ή από τις εσχατιές του διαστήματος, που παίρνει ζωή από το αντίθετο της ύπαρξης των θυμάτων του, αυτό που εκφράζεται αλλιώς με το "ο θάνατος σου, η ζωή μου" ή στην περίπτωσή μας "η καταστροφή της δράσης σου, η ικανοποίηση της επιθυμίας μου".

Κι εδώ, μου έρχεται στο νου η καταπληκτική σκηνή της ερωτικής συνεύρεσης των πρωταγωνιστών: το "αρπακτικό", το έμβρυο, το άλιεν, ο πρωταγωνιστής, αφού έχει εστιάσει και στοχεύσει το αντικείμενο της δράσης του, ρίχνει πάνω του την ενέργειά του, το αφομοιωτικό του δίχτυ κι έτσι κατορθώνει και το απομυζά, το ρουφά, το χρησιμοποιεί.

Πού είναι η ερωτική σκηνή, θα μου πείτε.

Μα, τι άλλο είναι ο έρωτας από μια αιώνια πάλη;

Ο Τάσος Μπαμπατζιάς, ξεχωρίζει.

Με βλέμμα που λέει πολλά χωρίς να μιλάει, με ύφος και κίνηση που σε υποτάσσουν.

Η Γεωργία Τουρμούζη, άβουλο όργανο της επιθυμίας του, συν-πράττει και με έναν ακόμη τρόπο, πέρα από αυτόν της πρωταγωνίστριας: με τα υπέροχα σχέδια που δάνεισε στην εισαγωγή της ταινίας.

Ταινία χωρίς να γκρινιάξουμε και λίγο, γίνεται?

Όχι. Γκρινιάζω, λοιπόν.

Τα πλάνα είναι πολύ ενδιαφέροντα, όταν είναι αφαιρετικά.

Υπάρχουν στιγμές, όμως, που μας "ξενερώνουν", όταν ανοίγουν και φαίνονται συγκεκριμένα σημεία του χώρου, όπου γυρίστηκε η ταινία.

Ακόμα, η ταινία είναι πολύ μεγάλης διάρκειας, για έναν τέτοιο πειραματισμό.

Φυσικά δεν απευθύνεται στο ευρύ κοινό, αλλά ακόμα και το μυημένο θεατή δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορούσε να τον κρατήσει συγκεντρωμένο διαρκώς από την αρχή ως το τέλος.

Όπως και να χει, για μένα, αυτά είναι μηδαμινά μπροστά στο δέος που μου προκαλούν τα πράγματα που με κάνουν να ξαφνιάζομαι.

Και η ταινία του Πρωτονοτάριου ήταν ένα απ' αυτά.

Χαρά Αξούριστου