Η ιδέα στην οποία βασίζεται η Elliptical Orbit είναι αρχαία, σαν τον Έρωτα..Ο τρόπος όμως με τον οποίο φιλμογραφείται έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον: Αρχετυπικό Αρσενικό κυνηγημένο από το παρελθόν (?) του σε ένα άψογα θριλλερικά σκηνοθετημένο ράλι καταδίωξης κατορθώνει να ξεφύγει, πρόσκαιρα, φτάνοντας στο απόλυτα θηλυκό... Βροντάει με τρόμο την πόρτα, όμως εκείνη σίγουρη σαν αράχνη περπατάει αργά, θριαμβευτικά να τον υποδεχθεί..Ήταν, είναι και (μάλλον) θα είναι αιώνια δικός της! Πρώτο Σοκ!

"Καλώστον" του λέει και αυτός εντελώς ξεψυχισμένα της λέει βοήθησέ με, η φωνή του ίσα που ακούγεται (αν δεν υπήρχαν υπότιτλοι, ίσως να μην την πρόσεχα).. Ακολουθεί, κλασσικά, το τέλος μιας ερωτικής σκηνής* το Αρσενικό εξουθενωμένο στο πάτωμα και ο θηλυκός κατακτητής λαφυραγωγεί μαζεύοντας με φιλιά και μαντήλια ιδρώτα και αναμνήσεις! Κρατήστε το τελευταίο, τις αναμνήσεις δηλαδή διότι το θηλυκό ήξερε τι έκανε...Οι διώκτες του τον ανακαλύπτουν και τον παίρνουν ξαφνικά μα εκείνη, στωϊκή και ατάραχη σαν πέτρα, κοιτάζει με αυτοπεποίθηση Alexis Carrington στη Dynasty τον φακό σίγουρη για την τελική της νίκη..


Ο χρόνος κυλάει [εξαιρετικά υποδηλώνεται αυτό με την ακίνητη πρύμνη βάρκας σε θολό ονειρικό τοπίο με σύννεφα να τρέχουν, προετοιμασία για την επόμενη σκηνή] μα η αγάπη μένει! Ή όχι?...Το κουρασμένο βλέμμα του απόλυτου θηλυκού σπάει για πρώτη φορά στο λιμάνι της προσμονής..Στέκεται με σταυρωμένα χέρια..θα έρθει? Θα είναι μόνος? Ή το έσκασε με καμιά ξανθιά αλλοδαπή ο αλήτης? Όμως όλα πάνε καλά! Το Αρσενικό που καπνίζει στην βάρκα συν η ασπρόμαυρη φωτογραφία είναι όλα τα λεφτά, [η μουσική που ακούγεται από mobile, το κλασσικό τραγούδι της Σακελαρίου δηλαδή σε μονοφωνική επανεκτέλεση από την Βουγιουκλή αποθέωση, έμπνευση, θρίαμβος] Σακελαρίου άκουγε και ο καθολικός παπάς στον "εξορκιστή", να καταγραφή αυτό!

Τι έχουμε στην συνέχεια? Τα πάντα: Το Αρσενικό πιάνει στεριά, όλη του η περιουσία μια βαλίτσα και δυο τσιγάρα, αναθαρρεμένος περπατάει προς την γυναίκα η οποία ξαναβρίσκει την παλιά της αυτοκυριαρχία στεκούμενη ακίνητη, παγερή, με την αυτοπεποίθηση τάφου* όλοι εκεί θα πάμε άλλωστε!

"Καλώστον" του -ξανα- λέει...και το αρσενικό απαντάει και εκπλήσσει. Εκεί που περίμενα να ακούσω μια βαριά ανδρική γεμάτη σιγουριά και αυτοκυριαρχία [επηρεασμένος από την εξωτερική εμφάνισή του] το Αρσενικό απαντάει σαν φοβισμένο παιδάκι μπροστά στην Μητέρα που το επιπλήττει επειδή άργησε από το φροντιστήριο! Δεύτερο σοκ! Εκείνη του κηρύττει, λίγο αυστηρά, λίγο μητρικά, ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι ακόμα χειρότερα σκεφτόμενη ίσως την αόρατη επικίνδυνη ξανθιά...και τον πιάνει στην μέση! Κορυφαία της ατάκα πριν χαθούν στον δρόμο το "Είσαι πολύ τυχερός" το οποίο μάλλον ισχύει για αυτήν...και χάνονται στο θλιμμένο ασπρόμαυρο φόντο!

Μερικές ακόμα παρατηρήσεις:

Φίλε Γιάννη μου άρεσε πολύ η σκηνοθετική σου υποστήριξη. Δεν βρήκα κάτι λάθος, δεν έχω και πολλές γνώσεις κινηματογράφου, σου το λέω βασισμένος στα προσωπικά αισθητικά μου κριτήρια. Επίσης με ξετρέλανε η φωτογραφία, η υγρασία των τοπίων και η ασαφής αιωρούμενη θλίψη. Το fast σάουντρακ επίσης ταιριαστό δίνει ερωτισμό και κίνηση εκεί που πρέπει και φυσικά, οι 2 βασικοί ηθοποιοί, ανταποκρίθηκαν πλήρως στον ρόλο τους, ειδικότερα ο πρωταγωνιστής θυμίζει πάρα πολύ τον Dominic Purcell, γνωστό από το Prison Break. Η πρωταγωνίστρια πολύ όμορφη δικαίως κερδίζει τα πάντα στο φινάλε. Η ταινία εμένα προσωπικά μου έδωσε ένα αισιόδοξο και μελαγχολικό συνάμα μήνυμα: "Ο κάθε ένας μας χτίζει και καταλήγει πάντα στην "φυλακή" που του αξίζει"...